کنترل علایم حیاتی یکی از ابتدایی ترین موازین چکاپ میباشد و سرآغازی بر مراقبت از خود است. علایم حیاتی همانطور که از نام آن پیداست بهترین نشانه های حیات و زندگی انسان ها بوده و توسط این معیار ها میتوان زندگی و مرگ یک انسان را اعلام نمود.
علایم حیاتی را تعریف کنید؟
تنفس،نبض،و درجه حرارت را از قدیم الایام علایم حیاتی میدانستند.بعدها فشار خون به این سه شاخص اضافه شد.گرچه علایم حیاتی از فردی به فرد دیگر حتی در یک شخص در ساعات مختلف شبانه روز متغیر است،اما بطور معمول برای هر یک از این علایم یک محدوده طبیعی وجود دارد که اگر مقدار هر یک از این شاخص ها در شخص بیشتر یا کمتر از این حد باشد نشانه اختلال یا بیماری است. ثبت و کنترل این علایم در هنگام پذیرش ،قبل،حین و بعد از عمل جراحی و پروسیجر های تشخیصی،تصادفات و تروما ها و قبل از هر گونه مداخلات درمانی و زمانی که بیمار احساس تغییر در وضعیت جسمانی و درد مینماید ضروری است.
آیا درد هم جزو معیار های سنجش علایم حیاتی می باشد؟
درد بعنوان علایم حیاتی پنجم پدیده ای بی اهمیت نیست بلکه یک مسئله و مشکل بهداشتی به شمار می آید. به منظور تامین بهترین مراقبت از بیمار باید درد را بررسی نموده و با اطلاع از شناخت روشهای درمان آن،با توجه به فرایند ها درد را مدیریت و کنترل نمود.درد یک احساس ساده نیست که به راحتی بررسی و اندازه گیری شود. بنابراین همانطور که کنترل علایم حیاتی جدی تلقی میشود،اگر درد نیز توام با سایر علایم حیاتی بررسی شود،شانس درمان بهتر آن وجود خواهد داشت.
برای بررسی علائم حیاتی از چه روش هایی استفاده میشود؟
جهت بررسی علائم حیاتی از تکنیک های مشاهده و سمع و لمس استفاده می شود . برای اندازه گیری درجه حرارت از ترمومتر ساده یا دیجیتالی استفاده میشود. جهت تعیین نبض بیمار از ناحیه مچ دست چک میگردد و تعداد تنفس در دقیقه با نگاه کردن به بالا و پایین رفتن قفسه سینه و با کمک ثانیه شمار ساعت انجام وکنترل فشار خون با استفاده از دستگاه فشار خون عقربه ای یا دیجیتالی صورت می پذیرد.